دَريك
نام نخستين سكه ايراني است که از دوره داریوش اول تا پایان هخامنشیان رواج داشت. بر
یک طرف سكه دریک نگاره‌ای از یک کماندار در حال رزم نشان داده شده که کمانی در دست
چپ و نیزه‌ای در دست راست دارد.
کوروش هخامنشي با اينکه متوجه لزوم سکه و تأسيس ضرابخانه شده بود ولى مرگ به او اين
فرصت را نداد. لذا داریوش اول، سومین پادشاه هخامنشی (۵۲۱ تا ۴۸۵ پیش از میلاد) نخستین
کسي بود که در ايران به ضرب سکه اقدام نمود. داریوش اول، اقتصاد ایران هخامنشی را مبتنی
بر طلا و نقره بنا کرد.
او با دعوت از هنرمندان و حکاکان مهرهای سنگی، که ریشه‌ای کهن در پیش از تاریخ داشتند،
نخستین سکه‌های ايراني را به نام «دریک» از جنس طلا و «سیگلوی» از جنس نقره که شهرت
جهانی یافتند، ضرب كرد. وزن دریک 8/42 گرم و و وزن سیگلوی 10/75 گرم بود. عیار سکه‌های
دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه‌های به دست آمده معلوم شده‌است که فلزش
تنها ۳% آلیاژ داشته‌است. در دوره داریوش سوم، دو دریکی که به وزن 16/80گرم و نیم
دریکی که نصف دریک بود و از دید نقش نیز تفاوتی ناچیز با دریک و سیگلوی داشت، ایجاد
گردید.
سکه دریک زرین تنها به فرمان شخص پادشاه ضرب می‌شد و در کلیه کشورهـای مجـاور به ویژه
یونان بسیار رواج داشت، به گونه‌ای که بانک داران بیگانه با رغبت بسیـار پول هخامنشـی
را می‌پذیرفتنـد و قسمت مهمـی از داد و ستد هـاي بانکی خود را با آن انجام می‌دادند. همچنين
مـردم می‌توانستنـد آنهـا را به آسانـی در تمـام سرزمیـن پهنـاور ایران - از مصر تا هندوستان-
به کار برند و از این بابت دشواری‌هایی
که میان قوم‌ها و ایالت‌های گوناگون ایران در امر داد و ستد وجود داشت، بر طرف گردیده
بود.